Jerzyki

Uwielbiam siadać wieczorami z kubkiem kawy na schodkach prowadzących z mojego mieszkania na podwórze i obserwować szalejące na niebie jerzyki. Zbite w gromady lub pojedynczo zataczają kręgi z zawrotną prędkością , ścigają się, jakby zabawiały się w berka, fruną wprost na siebie by w ostatniej chwili zmienić kierunek. Wydają przy tym radosne krzyki i piski . Całe podwórze pełne jest tych radosnych dźwięków. Nie sposób nie uśmiechać się patrząc na ich wesołą zabawę. Gdy zapada zmierzch cichną ich wrzaski , a one unoszą się coraz wyżej , jest ich coraz mniej, aż różowe niebo wróżące pogodę przechodzi w czerń. Pojawią się znowu o poranku, by radosnym nawoływaniem obudzić mnie do pracy. Szkoda, że przebywają u nas tak krótko. Pojawiają się w kwietniu-maju , by już w sierpniu szykować się do podróży do Afryki.